Lonneke van Ravenswaaij

Ik ben geboren en opgegroeid in Warnsveld, een klein dorp naast Zutphen. Mijn ouders hebben mijn broer en mij een prachtige, stabiele en liefdevolle jeugd gegeven. We zijn in de gelukkige omstandigheid dat we nu allemaal op Terschelling wonen en veel van elkaar kunnen genieten. Als kind was ik graag buiten aan het spelen. Al mijn vrije zaterdagen en vakanties bracht ik door met tijd door te brengen bij de paarden, ik speelde piano, tekende veel en er waren dagen dat ik me wel drie keer per dag verkleedde in een andere outfit. Na mijn lagere school ging ik naar de Mavo om vervolgens door te stromen naar de Havo. Op de vraag wat ik wilde worden, was het antwoord altijd hetzelfde: iets met dieren. Zowel mijn oma als mijn moeder kwamen uit het onderwijs, en de gesprekken over mogelijkheden voor de toekomst gingen dan ook vaak over het onderwijs. In het derde jaar van de Mavo bezocht ik een oriënterende studie-/onderwijsbeurs, en na dat bezoek wist ik het…

Ik studeerde vier jaar aan de Stoas, de Agrarische Pedagogische Hogeschool in Dronten. Naast alle kennis over het runnen van en werken op een agrarisch bedrijf, werden wij ook opgeleid tot docenten met een tweedegraads bevoegdheid voor de vakken dier- en educatie/veehouderij. Een ontzettend veelzijdige opleiding met veel mogelijkheden om je eigen leerweg en persoonlijkheid vorm te geven. We kregen vaak te horen: “Bevoegd ben je straks, bekwaam daar moet je zelf voor zorgen.” Ik leerde ook dat het verzorgen van dieren vaak vooral veel stront is, maar dat ze voor veel leerlingen een prachtig middel zijn om tot mooie en waardevolle (levens)lessen te komen. Ik onderbrak mijn studie tijdens het eerste leerjaar door een vijf maanden durende reis door Noord-Amerika en Canada. Omdat ik de liefde voor het eiland vond, onderzocht ik de mogelijkheden om met mijn opgedane en ontwikkelende kennis iets binnen het onderwijs op Terschelling te betekenen. Klaas Bijlsma, voormalig docent Nederlands op ’t Schylger Jouw, moedigde dit aan, en tijdens mijn stages bij de vakken biologie/natuurkunde en toen nog verzorging kreeg ik daar de ruimte voor. Vooral de leerlingen die moeite hadden met het schoolse klimaat vonden dit fantastisch.

Omdat er binnen het voortgezet onderwijs op Terschelling geen banen beschikbaar waren, verbreedde ik mijn horizon richting het primair onderwijs. In mijn afstudeerjaar maakte ik een agrarisch onderwijsleerpakket voor het primair onderwijs en liep stage op de Prins Margrietschool op West in groep 3 en 4. Door verdrietige en onvoorziene omstandigheden vroeg het team en het bestuur of ik wilde blijven. Ik werkte als groepsleerkracht, studeerde af en begon met het zij-instroomtraject van de PABO aan de NHL. Dit heb ik met veel liefde en overgave gedaan totdat ik in verwachting raakte van mijn oudste dochter en stopte. Ik heb het vervolgens weer opgepakt toen mijn beide kinderen naar school gingen.

Ik leerde tijdens mijn werk veel over de ontwikkeling van het jonge kind, de zorg voor kinderen die om welke reden dan ook niet gemakkelijk kunnen ontwikkelen, over het thematisch werken en het combineren van instructies in de vaak complexe combinatiegroepen, en hoe belangrijk veiligheid, structuur en harmonie zijn voor de ontwikkeling van zowel kinderen als voor mijzelf. Stichting Leerkracht is een mooi instrument om structuur te bieden bij school- en ontwikkelprocessen, steeds met de belangrijkste vraag in ons achterhoofd: “Wat biedt dit onze leerlingen?”

Het groene, creatieve, buiten spelende meisje van toen ben ik altijd gebleven. De rok en de overall hangen naast elkaar in de kast. Het fantaseren over mogelijkheden voor groen onderwijs op Terschelling is iets dat ik nooit uit het oog heb verloren. Er zijn hier op het eiland veel plekken om te leren over en te werken binnen de groene sector. Ik zou willen kijken hoe we kennis over verschillende vakgebieden kunnen bundelen, mensen kunnen verbinden en waar onze eilander kinderen hun kennis en ervaringen kunnen opdoen. Ik geniet van de verwondering, het plezier en de persoonsontwikkeling van leerlingen en ben ontzettend dankbaar een klein onderdeel te mogen zijn binnen hun proces van groeien.